WIERSZE autorstwa KOLUMBA 229 (Włodzimierza Przybyła)

Gdy przyjdzie mi zejść
z tego świata
niech los będzie
dla mnie łaskawy.

Gdy mnie do ziemi
przygną lata
niech mój czyn
zawsze będzie prawy.

Niech słońce radością płonie
rzucając ostatnie promienie.
Abym przed śmiercią
wyciągnoł jeszcze swe
starcze dłonie
i ucałował tę boską ziemię

Ps.
Poświęcam ten wiersz dziś idącemu
w ostatnią drogę Julianowi

Głos się unosi w dolinie
w serdecznym uścisku dłoni
to miłość do nas płynie
i jest tak blisko nas.

Dopalają się płomienie
naszego jasnego ogniska
łzy radości padają na ziemię
miłość uczuciem błyska.

Jesteśmy we dwoje
wokół nie zmącona cisza.
Daję ci serce moje,
by twój uśmiech mnie kołysał.

Daję ci swoje szczęście
i rozmarzone oczy
padam w twoje objęcia
wśród księżycowej nocy.

Ps. Ten wiersz poświęcam kobietom i mężczyznom
w wieku średnimi i powyżej. Bo miłość w każdym wieku
może być piękna. Włodek

Szła dziewczyna do sąsiada
aż się rumieniła.
Nie myślał że na drodze
spotka grabarza
lecz nadzieją ciągle żyła.

Gdy jej mąż leżał zalany
patrzyła czy już ciemno
na dworze.
Tak przemykała się
koło ściany,
mówiąc dalej,dalej
o tak Panie Boże.

Tak skradała się cichutko
jak panna do ołtarza
tuląc się milutko
do swego sąsiada.

Czasem miłość potrafi
wielką krzywdę wyrządzić
tak jakby obok żyła.
Chodziła za tobą
i dość mocno gnębiła.

Gnębi ona duszę
serce mocno krwawi
chodzisz myślisz o Niej
czy Ona cię nie zostawi.

Po niektórych spływa ona
jak deszcz po drzewie
spada i szybko wsiąka
w ziemię,
lub też zmienia się w kałużę
i dalej płynie.

Przygląda się drzewom
śmiejąc się z nich
dalej płynie,
gdy słońce przygrzeje
kończy się jej śmiech
wysycha i ginie.

Nie płacz gdy zdrada jest blisko
gdy ktoś twym szczęściem włada
mówiąc szczęśliwa przystań
miłość twoja upada.

Nie płacz tak głośno
przed Bogiem i światem
łzy ci same się cisną
podcięte szczęścia kwiatem

Nie płacz kochanie
po cóż smutek,tęsknota
na świecie szczęśliwych
jest niewielu
o wymarzonych cnotach.

Powracam w tamte strony
gdzie wiatr biega polem
gdzie księża i wierni
rzucają wiarę
w wiosenną rolę.

Wracam pod południe
gdzie kłaniają mi się
dwie wieże.
Gdzie Matka Najświętsza wita
i każdego przyjmuje z modlitwą
w ofierze.

Autor pewnie ma na myśli dwie wieże klimontowskiej fary, więc trzeba poprawić wyraz wierze na wieże.

[Słusznie, już poprawione.
Przy okazji, ponawiam prośbę do Pana Włodka o zamieszczanie kolejnych wierszy w powstającym tomiku, czyli w utworzonym wcześniej temacie. Należy otworzyć 'tomik' i pod ostatnim postem kliknąć 'Odpowiedz'.
Cieszę się, że zdecydował się Pan publikować swoją twórczość na naszym forum, pozdrawiam admin]

Adminie, Panu też trafiła się literówka, zamiast ponawiam, jest ponowiam.

[Dziękuję, poprawiłem- admin]

Witam.

Moje sugestie nie zostały poprawione, więc myślę, że autor powinien się też wypowiedzieć, gdyż może tak właśnie ma być, a my niepotrzebnie ingerujemy w jego twórczość.

[Chciałem przy sposobności przypomnieć piszącym, że po zalogowaniu dysponują przy swoich postach funkcją 'Edycja', co oznacza, że po kliknięciu na ten klawisz pojawia się robocza wersja tekstu, który można poprawić i ponownie zapisać. Zachęcam do korzystania z tej możliwości, zwłaszcza gdy zwracana jest uwaga na występujące w tekście wiadomości pomyłki.
Cieszy jednak troska o poprawność postów, które -jak się obserwuje w innych forach- często są pisane bez należytej uwagi o ich kształt językowy. Forum klimontowskie na tym tle pozytywnie się wyróżnia - admin]

Klasztor

Spogląda na nas z góry
z dostojną powagą.
Dzień ociera się
o jego ramiona,
słońce mu się kłania
rozlewając promienie,
po dawnych,
zakonnych ogrodach.

Chmury nad klasztorem płynące
jakby go kąpały,
wycierając niebieskim welonem
pomału odpływając
z pięknym pokłonem.

Ptaki zawisły nad
wieżą klasztoru
jak plamy na błękicie
gdzieś rozpełzła się cisza
i dawne zamarło życie.

By kiedyś znów zaświecił
jak królewska korona
oby znów kształcił
wielkich ludzi,
i przynosił nam chwałę.

Tarzamy się w brudach drugiego
w jego życiowych klęskach.
Już nikt się nie zastanawia,
dlaczego brak nam, rozwagi i męstwa.

Bronimy własnych interesów,
własnego bytu i życia,
jesteśmy dla siebie pociechą,
bronimy własnego koryta.

Jednego gorąco pragnę
jest to moje szczere wyznanie.
By znikły kłótnie, zamiecie
oby miłość była trwała
jak graniczny kamień.

Oby serce każdego człowieka
na całym obliczu ziemi,
biło szczęściem radością
z daleka.
By w ludziach
była jedność i siła
i ta miłość była prawdziwa

Oby nigdy nie było kłótni
podłości, nienawiści,
żyjmy w miłości pięknej
niech nam każdy zazdrości.