WIERSZE autorstwa KOLUMBA 229 (Włodzimierza Przybyła)

Tu powstaje tomik poezji Kolumba (Kolomba) 229,
czyli Włodzimierza Przybyła.

Jeśli sam tworzysz poezję, którą chciałbyś podzielić się z Forowiczami lub czujesz potrzebę zaprezentowania swojego ulubionego wiersza jakiegoś poety - skorzystaj z otwartego forum i za przykładem Włodzimierza Przybyła zamieszczaj na nim wybrane teksty.

"Moja poezja"

Moja poezja jest blaskiem Słońca,
co rozpromienia twarze.
Piszę ją z miłych przeżyć i wrażeń.

Moja poezja jak wiosna,
idzie różnymi drogami
i nie zawsze jest prosta.

Moja poezja jak noc majowa
Gdy mam natchnienie...
pisze ją w prostych i pięknych słowach.

"Mgła"

Po szerokim horyzoncie,
mgła ściele kurtynę.
Pędzi po łąk dywanach
w nagości sinej.

Dymią łąki oparami,
mgieł wylanego mleka.
W górze nieba aksamit,
w srebrzystość się przyobleka.

Na wierzchołki strzelistych drzew,
spadają opary.
Na utkane wrzosy,
tworząc biało-fioletowe dywany.

Błyszcza nici pajęczyn,
srebrnym korowodem.
Krople blado świecąc,
przenikają chłodem.

Piękny wiersz, prosimy o więcej!
Klim

''Tobie''

Boso przez życie przebiegnę swoje
to co posiadam,
zawdzięczam tobie.
Chociaż kłuje w stopy
nie zboczę z tej drogi.

Nie chcę tak ranić jak czerwona róża
nie chcę tak gromić
jak wiosenna burza
krzyczę nadzieja!

Choć życie czasami rani
nie zlęknę się
nic mnie nie zrazi
zarzucę sieć
będę łowić
nadzieję mam.

Sam przez życie
przebiegnę moje
to co posiadam
zawdzięczam Tobie!.

Choć ujrzę światło
na końcu drogi
nigdy nie zboczę z obranej drogi
by biec ku nadziei biec.

"Szalona miłość"

Miłość przychodzi znienacka,
nikogo nie pyta o drogę.
Potrafi nas zaskoczyć
jak zasadzka,
która obezwładnia serce i głowę.

Miłość ogarnia i pochłania,
całą duszę i ciało.
Wszystko co nam drogie zostawiamy,
na pierwszym miejscu miłość stawiamy.

Bez miłości nie potrafię żyć,
jest dla mnie jak modlitwa rano.
To nie władza bogactwo...
dla mnie jest ona wszystkim
co posiadam.

Gdy ona zaczyna odchodzić,
Ja ze wszystkiego wypadam.
Nie dbam o zdrowie i życie,
dla mnie jest tylko Ona!.
Bez niej żyć nie potrafię,
jest ona szalona.

Ona zajmuje moje serce umysł,
całą duszę.
Bez Niej jestem nieszczęśliwy,
chyba się duszę.

"Kasztanowa ALEJA"

Zaszumiały kasztany
dalekim echem
wiatr zdumiony
pognał w pole
z głośnym śmiechem

Wzniosły się skrzydła
motyli różnokolorowych
wiatr ich do nieba przytulił
i do słońca głowy

Kwiaty zapłonęły czerwienią
jak panny na wydaniu
pochylając głowy ku ziemi
w cichym zawstydzeniu

Ps Poświęcam go wszystkim, którzy brali udział
w biegu "Aleją kasztanową"

Czy móglbyś zamieszczać te wiersze w jednym wątku, a nie każdy w osobnym? Żeby nie robić bałaganu na forum. :-)

"Fałszywa wiara"

Wiersz ten piszę
w majowy deszczowy dzień
by zabić głuchą ciszę
by mógł pozazdrościć ten

Oby ten co ręce składa
i niby klęczy w pokorze
tudzież innemu dokłada
i hańbi jego łoże

Też często się spowiada
dla pozoru idzie do kościoła
tam na twarz upada
i moja wina, wielka wina woła

A potem wraca
do rzeczywistości
tkwiąc w pozorach pobożności
choć krzywdę czyni drugiemu.

"Poranne słońce"

Poranne słońce
wstaje wstydliwie
promienie rzuca
na liście drzew

Kręci głową po niebie
ku ziemi się ugina
spogląda namiętnie
za siebie
jak rozmarzona dziewczyna.

Kładzie słodkie promienie
jak włosy na ramiona
uśmiecha się do ziemi
w zaczarowanym spojrzeniu.

"Pragnienie"

Pragniesz nocy spokojnej,
lśniących gwiazd na niebie.
Byś doczekała chwili wolnej,
najmilszej dla Ciebie

Pragniesz pocałunku wśród nocy,
pod uśmiechniętym księżycem.
Widzę twe rozmarzone oczy,
i wiele spełnionych życzeń.

Otwierasz usta płonące,
tysiącem gorących ogni.
Jesteś dla mnie słońcem,
i blaskiem pochodni.

[Doradzam gościowi 'Kolumbowi', by zarejestrował się na forum i zechciał dodawać wiersze (bardzo ładne i ciekawe) w utworzonym temacie. Przenoszenie ich powoduje stratę liczby wyświetleń, których łącznie było już ponad 300 - admin]

Słońce się wtapia w wodę
i wbija szpony promieni.
Mgły suną cichym pochodem
po wodzie i ziemi.

Ryba wypłynie szarozielona
by znów zniknąć w toni
wokół dyszy przestrzeń zamglona
nawet wiatr od niej stroni
jak ryba od brudnej wody.

Włodzimierz Przybył (Kolumb 229)

Dziennikarze lekarze
na pozór mają delikatne twarze
Oni stwarzają tylko pozory
i nam się tak wydaje.

Kasta ta jest zachłanna pazerna
jak stado wygłodzonych wilków
Oni chcą mieć wszystko
i coraz więcej
wszystko ma Pan Bóg
w co oni nie wierzą

Byt życie ludzkie
nie bardzo ich obchodzi
jak ktoś umiera
nic to im nie szkodzi

Mają wszystko
ale chcą więcej
jest to chore
ale są to fakty
oni twierdzą
ż dalekie od prawdy,
mało im i wciąż mało
ale zwsze z tego wychodzą na cało

Wcale nie obchodzi ich człowiek,
ludzkie ciało wciąż krzyczą
mało mało
Pomału opróżnią świat
z żyjących ludzi
wtedy Oni nasz Rząd, Ojczyzna
się obudzi .

Ps Na szczęście nie dotyczy to wszystkich
są ludzie którzy wykonują
to z powołania nie tylko dla kasy,

Stary kasztan stoi na wzgórzu
jak maszt okrętu nienaruszony
Wiatr płynie falami
raz głośniej raz ciszej
pada deszczu cichymi łzami
z rozpaczy się kołysze.

Czasem przywiera do nieba
by chmury podtrzymać na duchu.
Przejdzie jak zechce
gdy już nie będzie
mógł wiać,
i nie będzie mógł
ze zmęczenia wstać

Wierzby mojej młodości
o zielonych rumieńcach
wianków.
Tu ptak gniazdo mościł
i śpiewał o poranku.

Strumyk się jarzył
jak wstęga błękitu
wśród kosmatej trawy,
przechodzień zmęczony
nad źródłem klękał
i wodę czerpał
jak łyk strawy.

Wierzby moje płaczące
nad losem człowieka
to was usypiało słońce
gdy czas ludzkim
potem ściekał