Anonimowo, ale z kulturą

Dzień dobry Państwu,

jeden z Forumowiczów ('tj') zapytał niedawno o gwarancje anonimowości na Forum TPK i... wyłonił się z tego samodzielny wątek.
Postanowiłem temat ten wydzielić i przenieść tu kilka dotychczasowych wypowiedzi (kolejne poniższe posty), by zachować jednorodność rzeczową tamtej dyskusji dot. nauczycieli.
Mam nadzieję, że ich Autorzy zaakceptują to rozwiązanie.
Zapraszam do dyskusji w nowym wątku.
Kłaniam się admin

[Kopia postu 'tj' z 7 czerwca 2007 11:53 am]

Panie Doktorze!

Bardzo dziękuję za wyczerpującą i szybką odpowiedź. Podzielam Pana opinię, aby odważniej i pod znanym wszystkim w środowisku nickiem czy nawet własnym nazwiskiem prowadzić dyskusję.

Tak prawdę mówiąc nie mam nic do ukrycia. Własne opinie wypowiadam bez obaw i są one znane wszystkim, z którymi mam bezpośrednią styczność. A jednak wolę, przynajmniej do czasu zachować anonimowość.
Pozdrawiam - tj

[Kopia postu Gościa z 9 czerwca 2007 07:24 am]

'tj' zapytał o anonimowość na forum:

Droga Pani ‘papatki’

spodobała mi się ta forma pożegnania i tym wdzięcznym słowem pozwoliłem sobie Panią umownie nazwać: Pani ‘papatki’. Mam nadzieję, że uśmiechnie się Pani w tym momencie?

Cieszę się, że zauważyła Pani rzeczywiście rzadko spotykaną cechę w świecie forumów, tj. widoczne staranie- powiem ogólnie- o dobry jego poziom poprzez równie staranne posty, jak ma to miejsce na Forum TPK.

W zdecydowanej większości postów dominuje rzeczowa dyskusja, a jedynie w niektórych widać chęć zdezawuowania, a czasem ‘zniszczenia’ rozmówcy niczym groźnego przeciwnika. Na razie z rzadka, ale jednak słyszy się też „Ma pan rację”. Wydaje nam się, że to tylko my jesteśmy obiektywni, zaś nasi oponenci nieobiektywni i tendencyjni.

Myślę, że czasem niepotrzebnie przerysowujemy emocjonalnie te podziały, stajemy się wówczas nietolerancyjni i zaślepieni, zamiast różnić się przy jednoczesnym zachowaniu dla siebie szacunku. Tak jak to powinno być w przyjaznej rozmowie na przyzwoitym forum niewielkiej społeczności.

Żałuję natomiast, że Forum TPK nie zdołało na razie nawiązać, mimo różnych zachęt, więzi z młodzieżową warstwą społeczności Klimontowa, ciekawe dlaczego – kto wyjaśni?
Kłaniam się Z.Sz.

Sprobuję wyjaśnić dlaczego.... Mlodziez nie uczestniczy w dyskusji, a może uczestniczy, tylko że jest anonimowa Wink

Żyjemy w świecie przesiąknietym GLOBALIZMEM. W samym znaczeniu tego słowa kryje sie odpowiedź na Pana Doktora pytanie.

Wydaje mi sie, że chęci mlodych zagłuszane są przez relacje miasteczka. Mowimy caly czas o Nas, wiec nie ukrywam, ze prawie "chore" relacje w Klimontowie budzą w młodzieży nie tyle strach, co niechęć do jakichkolwiek czynów, wystąpień.
Bo po co? Zyjemy w czasach takiej wolności, że jak nigdy dotąd nie potrafimy sie nia cieszyć, a tym bardziej jej szanowac. Mlodziez ucieka z Klimontowa, dlatego nie angażuje sie w jakieś przedsiewziecia, a choćby je miala, to myśle nie stara sie z nimi ujawniać.

Uważam rownież, że za tym stoi też stosunek samych rodziców -generalizujac - do spraw Klimontowa.

Nie wiem, ale nie ma zmian bez walki o coś.
Jak widac nasza młodzież ma wszystko.... lub nie rozumie, jak wiele traci, nie podejmując wyzwanie prowadzenia choćby gazetki Glosu Klimontowa, Mlodzieżowej Rady Gminy, Kółka Dyskusyjnego, choćby o problemach samej młodzieży klimontowskiej.

Problem jest w tym, że nie ma Przełomu.

Wszyscy się zniechęcają, bo się wzajemnie "obsmarowują".

Pozdrawiam

Właśnie- Anka - napisała, że "wszyscy się zniechęcają, bo się wzajemnie obsmarowują"- ŚWIĘTE słowa.

A gdyby tak być ponad to i nie odpowiadać pięknym za nadobne?

Gdyby tak spróbować zachować dystans.... To nie jest proste - powstrzymać się od kąśliwości, gdy ktoś próbuje Cię wyprowadzić z równowagi i w dodatku celowo przypisuje ci jakieś wyimaginowane czyny, z którymi nie masz nic wspólnego.
Nie jest proste, ale zarazem jest możliwe.

Próba ożywienia tematu:

Proponuję chwilę refleksji nad powyższą dyskusją poprzez wypełnienie jej lekturą wcześniejszego postu, którego kopię zamieszczam poniżej:

Na czym polega największa trudność w krytyce?

Aby krytyka była wiarygodna i miarodajna, musi sama „znać miarę”, czyli być adekwatna. Zależy to od tego, czy osoba dokonująca oceny kogoś lub czegoś potrafi z jednej strony zachować dystans do obiektu oceny, z drugiej – do samej siebie, tj. do własnych nastawień i uprzedzeń.

Podstawową wadą dowolnej krytyki jest niewspółmierność ocen (zarzutów lub pochwał), przygan do rzeczywistych cech (zalet lub wad) krytykowanego dzieła lub osoby oraz niewspółmierność własnych emocji krytyka do jakości jego wywodu i argumentów.
Chodzi o to, by umieć okiełznać pokusę złośliwości, nie ulegać stylowi prymitywnej walki i efekciarstwa, zastępując np. krytykę problemu czy sprawy krytyką osoby.

Naukę na ten temat można pobrać u źródła – bpa I.Krasickiego, który zasłynął myślą: Prawdziwa cnota krytyk się nie boi. Otóż, opisaną wyżej sytuację ilustruje odwrócenie tej sentencji: Prawdziwa krytyka cnoty się nie boi, co sugeruje potrzebę pewnego namysłu nad wymaganiami krytyki, w tym także wobec samego krytykującego.

Potencjalny społeczny pożytek z krytyki, jako środka wymuszającego doskonalenie i naprawianie błędów, może być unicestwiony albo przez nieuczciwe intencje krytyki, albo przez niedoskonałości samej krytyki. Jeśli na przykład okazywanie wyższości przez krytykującego (ja wiem lepiej, a ty jesteś głupi) staje się celem samym w sobie, to można tym zniechęcić do wsłuchiwania się w jego uwagi.
Poza tym, stanowczość i ostrość sądów powinna być współmierna do znajomości rzeczy, tj. wynikać z kompetencji osoby krytykującej.

Inną przyczyną trudności w krytyce jest zła wola idąca nierzadko w parze z zawziętością. Tymczasem w krytyce społecznie użytecznej i w sumie pomocnej ocenianemu człowiekowi forma i poziom ‘gorliwości’ nie powinien być dostosowany do satysfakcji krytyka, a do nakazu sprawiedliwości.

Istotę użytecznej krytyki można ująć w zdaniu: lepiej z rozsądnym krytykiem coś zgubić, niż z pochlebcą coś znaleźć.

--------------------------

I jeszcze jeden ważny wpis, który pojawił się już na forum w innym temacie dot. przyszłych wyborów samorządowych w Klimontowie:

"Ważne przypomnienie o prawnych konsekwencjach pomówień i znieważeń, którego przytoczenie w „Echu Dnia” w dyskusji nad art. o korupcji w Klimontowie, raptownie zakończyło dalsze dołączanie niewybrednych komentarzy; ich anonimowi autorzy wyraźnie się wystraszyli, i słusznie!

Kwestie te regulują poniższe zapisy ‘Kodeksu karnego’ ( Ustawa z 6 czerwca 1997, Dz.U. Nr 88 poz.553 – tekst ujednolicony czytaj: [link widoczny dla zalogowanych]

„Art. 212.
§ 1. Kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną nie mającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności, podlega grzywnie, karze ograniczenia albo pozbawienia wolności do roku.

§ 2. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w § 1 za pomocą środków masowego komunikowania, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.”

„Art. 216.
§ 1. Kto znieważa inną osobę w jej obecności albo choćby pod jej nieobecność, lecz publicznie lub w zamiarze, aby zniewaga do osoby tej dotarła, podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności.

§ 2. Kto znieważa inną osobę za pomocą środków masowego komunikowania, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku [...]

§ 5. Ściganie odbywa się z oskarżenia prywatnego.”

Może zacytuję:

"-...stanowczość i ostrość sądów powinna być współmierna do znajomości rzeczy, tj. wynikać z kompetencji osoby krytykującej"

przyklad: osoba publiczna odpowiedzialna za część funkcji na danym terytorium
sprawa:tutaj dotycząca problemów danej społeczności: praca, organizacja, fundusze, szkolnictwo etc. te sprawy, które podlegają podanej wyżej osobie publicznej. Krytyka społeczna....

możliwość dyskusji: tak
reakcja osoby publicznej: bierze udział (tak, bo zna się na rzeczy i zna aktualną sytuację swojego terytorium i społecznosci. Osoba publiczna stara sie dyskutować i dojdzie do konsensusu ze społecznością danego terytorium, jedynie jeśli zna się na rzeczy. Krytyka jest zatem konstruktywna. Osoba publiczna bierze czynny udział w takich sytuacjach.

W sytuacji, gdy osoba publiczna bierze udział, ale po to, by bronić swoją rzekomą znajomość sprawy, kończy się krytyką. W konsekwencji krytyka ta jest wynikiem zawziętosci osoby publicznej.

Inna reakcja osoby publicznej, tutaj: nie. Nie bierze udziału, gdyż przeciwnie, jak wyżej boi się krytyki, bo nie zna się na sprawie. Boi się pogorszyć jeszcze bardziej swoją już i tak złeą sytuację . Brak relacji. Brak rozwoju relacji... brak rozwoju środowiska. Krytyka jednostronna

Jaki rodzaj krytyki, przeze mnie wymieniony dominuje w naszym środowisku?

przepraszam, nie podpisałam się

pozdrawiam Anka SKórska